چاقو را به ضرب از کمر مادربزرگ کشیدم بیرون. توي گوني مچاله شده بود. گفتم:« ما هم خانه نبوديم وقتي که رفت و مجسمه ها را شکست. مادر خواب بود وقتي که رفت سر وقتش…»
شادي گفت:« نکشت که.»
نگاهش که کردم به روزنامه‌ها نگاه کرد و گفت:« مگر همه چيز رو‌به‌راه نشد؟»
طناب را محکم گره زدم و گفتم:« اگر گربه نبود با آن همه چسبي که زده بود دور گردن مادر…»
چهره مادر يادم آمد که دراز کشيده بود روي تختش. گربه نشسته بود بالا سر مادر و از سوراخ کيسه به چشم‌هايش نگاه مي‌کرد. چند قطره‌ی ريز روي ديواره‌ی کيسه سر مي‌خورد…