واقعاً چرا؟
لیلی گلستان: تا چه اندازه نوشتههایتان همانی است که دلتان میخواسته باشد؟
احمد محمود: هیچوقت کاملاً همان نیست، یعنی دقیقاً نیست، فکر میکنم اگر توانایی ثبت بیشتر از پنجاه درصد ذهنم را داشته باشم، موفق شدهام…
لیلی گلستان: و وقتی موفق شدید چه احساسی میکنید؟
احمد محمود: خوشحال میشوم، چون میبینم کاری کردهام که دستکم «شده». چیزی را که میخواستهام –تا جایی که ممکن بوده– درآمده، البته نه همهی آنچه را که میخواستهام؛ کم و بیش همان پنجاه درصد… هماهنگی ذهن و دست، گرچه فاصلهاش خیلی کم است، خیلی مشکل است. آنچه را که آدم فکر کرده غالباً به تمامی به لفظ در نمیآید.
پ.ن: حکایت حال– گفتوگو با احمد محمود– لیلی گلستان– کتاب مهناز– ۱۳۷۴.